Details
Langzaam beginnen we met elkaar weer in beweging te komen na de quarantaine.
We waren veel op onszelf aangewezen, konden niet terecht bij onze vast sociale afspraken, georganiseerde activiteiten werden stopgezet, maatjes contacten gingen niet door, hulpverlening werd ook anders ingericht. Gelukkig waren er snel online diverse opties om aan deel te nemen en werden er wekelijks telefonische contacten gedaan. Wij zien dat een aantal bewoners die de contacten echt nodig hebben niet altijd gezien of gehoord worden, wilden of konden zelf niet de stap maken om hulp te vragen als dat nodig was. Een groep mensen met een beperking of een aandoening zijn 'slachtoffer' van de omstandigheden. Het vertrouwde en bekende adres viel weg en wat dan? Wij denken dat deze mensen wellicht de stap naar hulp nog niet goed kunnen maken. Met het organiseren van een bijeenkomst, hoe herken ik mensen die met iets zitten? Hoe kan ik het gesprek aangaan en antwoord krijgen op deze vraag?