Deze vreemde titel heeft een enorme betekenis voor de Turkse mannen die ongeveer 60 jaar geleden hun thuisland verlieten om op verzoek van Nederland hier te komen werken als gastarbeider.
Zij verlieten hun families en gezinnen om binnen Nederland werk te gaan verrichten en ervoor te zorgen dat zij en hun gezinnen een betere toekomst zouden krijgen. Een gedeelte van deze mannen vonden werk in de omgeving van Rotterdam en kwamen via Brielle ook veel mannen in Hellevoetsluis terecht.
Woensdag 9 april werd door veel Turkse families, die momenteel nog in Hellevoetsluis wonen, teruggekeken naar op deze spannende tijden. Dat werd gedaan in het avondprogramma “60 jaar Gastarbeiders” door te luisteren en te kijken naar de levensreis van deze mannen en te realiseren welke invloed deze heeft gehad voor zowel de Turkse- en Nederlandse inwoners. Middels prachtige en emotionele verhalen, die verteld werden door de verschillende families binnen Hellevoetsluis werd snel duidelijk dat deze mannen er veel voor hebben moeten laten. Een sprong naar het onbekende, weg van iedereen, naar een vreemd land met andere gewoontes en een andere taal.
De enige taal die ervoor zorgde dat er contact gemaakt kon worden was het geluid van de koe, als er melk gekocht moest worden en het geluid van de kip voor de eieren. Want contact krijgen met de bevolking was gewenst en essentieel.
Nu 60 jaar later konden de kinderen en klein- en achterkleinkinderen van deze ouders en grootouders eens laten zien en horen hoe deze reis voor een ieder is verlopen. Mooi was het om te horen dat de dankbaarheid en waardering voor deze mensen nog altijd erg groot is. Dankbaar voor wat zij hebben gedaan en heel blij dat zij de fundering hebben gelegd voor hoe zij nu leven.
Opvallend was wel dat vrijwel iedereen de intentie heeft gehad heeft om hard te werken om uiteindelijk terug te keren naar hun eigen land. Mooi was het te horen dat sommigen dit ook gelukt is en triest dat sommigen niet de mogelijkheid hebben gekregen dit te verwezenlijken.
Naast de verhalen van de betrokken families sprak ook het Turkse consulaat en vertelde dat de relatie Turkije en Nederland binnen dit traject altijd goed is geweest. Tevens sprak zij de waardering uit voor de inspanningen die ook gedaan zijn door de tweede tot vierde generatie om een goed vervolg te geven aan de inspanningen die destijds gedaan waren.
De wethouder Els Priester-Tinkhof gaf aan dat zij voor het eerst in contact kwam met de Turkse gemeenschap toen zij werkzaam was bij het GAK en dat zij vanuit deze situatie het altijd lastig vond om, vanwege de taalbarrière, de juiste weg te vinden. Soms vonden gesprekken plaats met een heel gezin omdat kinderen vaak moesten vertalen.
Bob Benschop maakte duidelijk dat de komst van mensen uit Turkije ook middels de media destijds veel aandacht kreeg. Hij vertelde dat Turkse mannen de gewoonte hadden nogal bijzondere auto’s te rijden en zich niet altijd konden vinden in de verkeersregels. Zo haalde zij vaak de krant door de ongelukjes die veroorzaakt werden.
Nicko en Nick van Straaten vertelde het verhaal over hun moeder en oma, die het niet kon verdragen dat deze mannen zo veel geld moesten betalen in de jaren 60 voor hun huisvesting in bedrijfspensions. Daarom na zij zelf het initiatief om deze mannen een kamer aan te bieden met alleen een bijdrage voor het eten. Zodat er meer geld gegeven kon worden aan het gezin en familie in Turkije.
Naast de verhalen werd het publiek ook getrakteerd op dans en muziek. Kinderen van de 4egeneraties lieten een stukje folklore zien in originele kleding en met traditionele muziek.
De organisatie mag terug blikken op een prachtig initiatief en spreken hun waardering uit voor de families Conkur, Oksuz, Yavuzygitoglu, Sekerci, Demiturk, Kaya, Agdeviren, Uzuner, Yildizi, Karadavut, Ali Kaya, Bekdenir, Ergenc, Akcay en Ozogul voor hun prachtige verhalen.
Vrijwel aan het eind van de avond sprak Dilek Akcay de hoop uit dat deze verhalen gehoord blijven worden zodat, al was het maar 1%, van de jeugd hier zijn of haar voordeel mee zal doen. Ook dan zal de inspanningen van de eerste generatie voor altijd zin hebben.
